ผู้บ่าวสำน้อย

  คาราวาน   แน็ท ศิริพงษ์   เพื่อชีวิต
เผยแพร่เมื่อ:  โดย:  60ss


คอร์ดเพลง ผู้บ่าวสำน้อย แน็ท ศิริพงษ์ feat. หงา คาราวาน
เนื้อร้อง/ทำนอง: วสุ ห้าวหาญเรียบเรียง/ดนตรี: บรร บอขอสอโปรดิวเซอร์: วสุ ห้าวหาญ

D#m | D#m |D#m | D#m |

D#m | B |E | C# |
D#m | B |E | C# |C# | D#m |

อ้อมแขนที่เคยจากมF#า..ไกลตG#mา แต่อยู่ในใจD#m | D#mเรา..ตึกสูงเมืองสวรรBค์..ทอดทาบเงC#า..ให้เหน็บหนF# | F#าว..เหงื่อหัวใจรินไหC#ล..ผ่านค่ำคืBน คิดถึงบ้านที่จากมC# | C#า..

โอละหนF#อ.. โอ๊ะโอละหนC#อ..โอะโอละหนBอ.. โอะโอโอ่โอC#..โอละหนF#อ.. โอ๊ะโอละหนC#อ..โอะโอละหนBอ.. โอะโอโอ่โC# | C#อ..

 F#m  เป็นผู้บ่าวสำน้อDย บ่าแบกคอนความฝัA   ข้างถนนด้นดั้Bmน จากบ้านเกิดเมืองนอE F#m  โซซอมซ่อ เซซัDง ดั่งคนพเนจA   นกน้อยลาจากคBmอน..สู่รุ่งงามแสนไD | C#กล..

D#m | B |E | C# |C# | D#m |

แววตาแม่มองส่องทาF#ง..ไม่จาG#mงจากห้วงคำD#m | D#mนึง..กลางเมืองเหงาแห่งนี้B..กอดไว้C#แค่ความคิดถึF# | F#ง..ถูกความเหงารุมทึ้C#ง..บางคืBนน้ำตาไหลในแสงดC# | C#าว..

* | ** |

F#m | D |A | Bm C# |

F#m | D |A | Bm C# |
F#m | D |A | Bm C# | D |

F#m | F#m |F#m | F#m A E/G# E |
C#m | C#m |C#m | C#m A E/G# E |

F#m | F#m |F#m | F#m A E/G# E |
C#m | C#m |C#m | C#m A E/G# E |
C#m A E/G# E | C#m A E/G# E |

D#m | B |E | C# |C# | D#m |

ดั่งท่วงทำนองชีวิF#ต..ขีดเส้G#mน..ให้ก้าวเดิD#m | D#mนไป..หวังไว้สุดปลายBฝัน..สุดท้C#าย..จะได้แค่F#ไหน.. F#ก็ไม่เคยเสียใจC#..กับบาดแผBล..พาให้เดินC#ทาง..   C#

* | ** |

 G#  เทียวทางต้องไปให้สุดทF#าง   เมื่อเรี่ยวแรG#งยังแกร่งเต็มพลัF# G#  ข้ามภูผา..ไปให้Fmถึงฝั่ง    D#   หนุ่มพเนจร..แห่งยุคG#สมัย

*** |

E | F# | G# | G# |



คอร์ดเพลง ผู้บ่าวสำน้อย แน็ท ศิริพงษ์ feat. หงา คาราวาน

เนื้อเพลง ผู้บ่าวสำน้อย แน็ท ศิริพงษ์ feat. หงา คาราวาน อ้อมแขนที่เคยจากมา ไกลตา แต่อยู่ในใจเรา ตึกสูงเมืองสวรรค์ ทอดทาบเงา ให้เหน็บหนาว เหงื่อหัวใจรินไหล ผ่านค่ำคืน คิดถึงบ้านที่จากมา โอละหนอ โอ๊ะโอละหนอ โอะโอละหนอ โอะโอโอ่โอ โอละหนอ โอ๊ะโอละหนอ โอะโอละหนอ โอะโอโอ่โอ เป็นผู้บ่าวสำน้อย บ่าแบกคอนความฝัน ข้างถนนด้นดั้น จากบ้านเกิดเมืองนอน โซซอมซ่อ เซซัง ดั่งคนพเนจร นกน้อยลาจากคอน สู่รุ่งงามแสนไกล แววตาแม่มองส่องทาง ไม่จางจากห้วงคำนึง กลางเมืองเหงาแห่งนี้ กอดไว้แค่ความคิดถึง ถูกความเหงารุมทึ้ง บางคืนน้ำตาไหลในแสงดาว ดั่งท่วงทำนองชีวิต ขีดเส้น ให้ก้าวเดินไป หวังไว้สุดปลายฝัน สุดท้าย จะได้แค่ไหน ก็ไม่เคยเสียใจ กับบาดแผล พาให้เดินทาง เทียวทางต้องไปให้สุดทาง เมื่อเรี่ยวแรงยังแกร่งเต็มพลัง ข้ามภูผา ไปให้ถึงฝั่ง หนุ่มพเนจร แห่งยุคสมัย