ฉันยินดีโอบกอดเธอ
เผยแพร่เมื่อ: โดย: 60ss
| E | F# || D#m | G#m |
| C#m | D#m || C#m | F# |
เธBอเปรียบดั่งต้นไม้..ที่เด่นสวG#mยหลายราตรีผลัดใบEสีเขียวขจีF# สง่าสูงBเทียบแผ่นฟ้ามีBต้นมากมาย..ที่ผุดขึ้นG#mตามกาลเวลาเปรียบดังEผู้คนนานF#า..ที่ผ่านมาBในชีวิตเธอ
แล้วBค่อย ๆ ตายไป บ้างล้มหาG#mย บ้างแห้งเหี่ยวบางต้Eนเคียงข้างแปปเดีF#ยว ก็ลาลัBบลงสู่พื้นมีBแค่เพียงเถาวัลย์..โอบกอดเธG#mอทุกค่ำคืนไม่เคEยหวนคืนสู่พื้F#น ยอมหยัดยืBน ไม่ลาไกล
วันBเวลาผ่านพ้น จนต้นไม้G#mสูงตระหง่านมอEงเห็นการเปลี่ยนผัF#น เหล่าบุปผBาที่มากมีและฉันBในนามเถาวัลย์ จะอยู่เคียงข้าG#mงเธอคนดีอีEกกี่เดือนกี่ปีF# ก็ไม่มีBวันลาลับไกล
ต่อให้Bผู้คนมากมาย..จะหล่นหาG#mยไม่หวนคืนแต่จะมีEฉันเพียงผู้หนึ่F#ง..ที่ยังรัBกและห่วงใยยาBมเมื่อเธอเติบโต เพื่อนดอกไG#mม้จะค่อยหายไปแต่เธEอก็ต้องไปให้ไหF#ว เพื่อชมผืนBพงไพรแห่งนี้
หากความรัEกของเรามันเป็นอย่างนี้F#ฉันยินดีD#mโอบกอดเธอต้นไม้G#mใหญ่หากลมฝEนวันไหนมันแห้งเหือดไปF#ฉันจะเลื้อยไD#mปยังสายลำธาร เอาน้ำให้เธอG#mยC#mามที่เธอเหี่ยวเฉD#mา.. ยาC#mมที่เธอโรยรD#mาเมื่อยาC#mมที่ป่าพาเธD#mอกลับคืนฉันจะยอC#mมถูกกลืนลงไปF#..เคียงข้างเธBอ
บุปผBา นภา นที สิ่งเหล้านี้G#mไม่ต้องการภูเขEา ผืนดิน สายธาF#ร ไม่เคยคิBดจะไขว่คว้าเหมือBนว่าความหวังดี..จะมีให้G#mต้นไม้มากกว่ามันเลEยไม่ปรารถนF#า.. จะเข้ามBาครอบครองผู้ใด
เวลาBพรากคนข้างกาย พรากความหมG#mาย ความทรงจำเวลาEพรากเอาความงาF#ม..หมู่ดอกไม้Bไปจากเธอแต่Bไม่เคยมีเลย..ที่ทำให้ฉันG#mต้องพรากเธอไม่มีEสักทีเลยเธF#อ.. ที่ไม่เจอBฉันอยู่ตรงนี้
| ** |
| B | G#m || E F# | B |
| B | G#m || E F# | B |
ถ้าลอBงมองมันดี ๆ บทความนี้G#mคือที่สุดของควาEมรักที่สุดแท้F# ไม่มีแม้Bที่เปรียบปรานควาBมหวังดีเถาวัลย์..เปรียบดังฉัG#mนที่ให้เธอแม้มัEนไม่ได้เลิศเลF#อ แต่เธอหาBไม่ได้อีกแล้ว
ก็มีBบางทีน้อยใจ เธอใส่ใG#mจดอกไม้ช่ออื่นแต่ฉัEนก็ไม่เคยจะฝืF#น.. ปล่อยมือฉัBนที่กอดเธอหลายครั้Bงที่มองดูเธอ.. หกระเหิG#mนปนกันไปแต่เถาวัEลย์ก็ไม่เคยไปไหF#น ยังกอดต้นไม้Bไว้สุดแรง
หากBว่ามันต้องตาย ปรารถนG#mาไว้เพียงแค่..ให้ตาEยไปกับรักแท้F# เจ้าต้นไม้Bดั่งที่ต้องการ
เนื้อเพลง ฉันยินดีโอบกอดเธอ Phumin (ภูมิมินท์ บึงชารี)เธอเปรียบดั่งต้นไม้ที่เด่นสวยหลายราตรี ผลัดใบสีเขียวขจี สง่าสูงเทียบแผ่นฟ้า มีต้นมากมายที่ผุดขึ้นตามกาลเวลา เปรียบดังผู้คนนานาที่ผ่านมาในชีวิตเธอ แล้วค่อยๆตายไป บ้างล้มหาย บ้างแห้งเหี่ยว บางต้นเคียงข้างแปปเดียว ก็ลาลับลงสู่พื้น มีแค่เพียงเถาวัลย์โอบกอดเธอทุกค่ำคืน ไม่เคยหวนคืนสู่พื้น ยอมหยัดยืน ไม่ลาไกล วันเวลาผ่านพ้น จนต้นไม้สูงตระหง่าน มองเห็นการเปลี่ยนผัน เหล่าบุปผาที่มากมี และฉันในนามเถาวัลย์ จะอยู่เคียงข้างเธอคนดี อีกกี่เดือนกี่ปี ก็ไม่มีวันลาลับไกล ต่อให้ผู้คนมากมายจะหล่นหายไม่หวนคืน แต่จะมีฉันเพียงผู้หนึ่งที่ยังรักและห่วงใย ยามเมื่อเธอเติบโต เพื่อนดอกไม้จะค่อยหายไป แต่เธอก็ต้องไปให้ไหว เพื่อชมผืนพงไพรแห่งนี้ หากความรักของเรามันเป็นอย่างนี้ ฉันยินดีโอบกอดเธอต้นไม้ใหญ่ หากลมฝนวันไหนมันแห้งเหือดไป ฉันจะเลื้อยไปยังสายลำธาร เอาน้ำให้เธอ ยามที่เธอเหี่ยวเฉายามที่เธอโรยรา เมื่อยามที่ป่าพาเธอกลับคืน ฉันจะยอมถูกกลืนลงไปเคียงข้างเธอ บุปผา นภา นที สิ่งเหล้านี้ไม่ต้องการ ภูเขา ผืนดิน สายธาร ไม่เคยคิดจะไขว่คว้า เหมือนว่าความหวังดีจะมีให้ต้นไม้มากกว่า มันเลยไม่ปรารถนาจะเข้ามาครอบครองผู้ใด เวลาพรากคนข้างกาย พรากความหมาย ความทรงจำ เวลาพรากเอาความงามหมู่ดอกไม้ไปจากเธอ แต่ไม่เคยมีเลยที่ทำให้ฉันต้องพรากเธอ ไม่มีสักทีเลยเธอที่ไม่เจอฉันอยู่ตรงนี้ ถ้าลองมองมันดีๆบทความนี้คือที่สุด ของความรักที่สุดแท้ ไม่มีแม้ที่เปรียบปราน ความหวังดีเถาวัลย์เปรียบดังฉันที่ให้เธอ แม้มันไม่ได้เลิศเลอ แต่เธอหาไม่ได้อีกแล้ว ก็มีบางทีน้อยใจ เธอใส่ใจดอกไม้ช่ออื่น แต่ฉันก็ไม่เคยจะฝืนปล่อยมือฉันที่กอดเธอ หลายครั้งที่มองดูเธอหกระเหินปนกันไป แต่เถาวัลย์ก็ไม่เคยไปไหน ยังกอดต้นไม้ไว้สุดแรง หากว่ามันต้องตาย ปรารถนาไว้เพียงแค่ ให้ตายไปกับรักแท้ เจ้าต้นไม้ดั่งที่ต้องการ