บ้าฮัก (เด๋อนางเด้อ ภาค2)

  ปรีชา ปัดภัย   ลูกทุ่ง   อีสาน   เศร้า   อกหัก
เผยแพร่เมื่อ:  โดย:  60ss


คอร์ดเพลง บ้าฮัก ปรีชา ปัดภัย
เนื้อร้อง/ทำนอง: เว่น ทวีโคตร,ปรีชา ปัดภัยเรียบเรียง: Yotdanai Phuthong

G#m | F# |E F# | G#m |
G#m | F# |E F# | G#m | G#m |

อันนี้G#mล่ะคือเสียงผู้ใจหม่นหมองได้ออกมายืF#นฮ้องลำกลอนเศร้าอย่าหัวขวัEญเด้อแม่ คั่นฟ้อนแต่ท่าเก่าให้ฝืนหย้C#mองแม่นชุดนักร้องสิขาF#ดหมุ่น หือD#..

อย่าซาผู้อกG#mหัก..ที่ถืกถิ่มจนเสียหลัF#ก กลายเป็นคนบ่เต็มบาทกะป่วงมาหลEายปีผ่าน สติยังบ่คืนร่างจักว่าไปหม่C#mนลี้อยู่แจF# | D#ใด๋..

ฝืG#mนยืนจอบส่อF#แนมจ้อD#mงละไปทั่วทีปทั่วแG#mดนสายตEาเลยพาดแหล่นไปต้อF#มองเห็นหน้าพะนาBง..น้องD#หนึ่ง

ผู้ยืนจั้Eงล่ะอยู่ห่าง ๆ เผิ่นส่างมาคุ้F#นใจหลายจนพอเจ้าหยัD#mบเข้ามาไกล้ แล้วดึงอ้ายมาG#mกอดไว้ได้ยินเสียEงฮ้องไห้ก้องรำพันอF#ยู่ข้างหูนี่ผู้สาวเก่D#mาของเจ้ายังจำG#mได้บ่..

ลืมบ่เป็นดอกคำนาEคำนางเจ้าผู้แก้F#มป่ายหล่ายว่าไผเคยป๋D#mาบ่าวพี่ชายไปบ่ลG#mแต่ซ้ำบ่หนำF#ยังปล่อEยเฮาเป็นบ้าเจ้ากะบ่F#หัวซา ล่ะคันสิไห้Bกะเปลืองน้ำตาสื่อ ๆD#

กะเลยต้องฝืEนลำฟ้อน เฮ็ดเป็นบ่ฮู้F#สึกหยังยิ้มเป๋D#mอ ยิ้มเป้ย คือเย้ยทุกG#mข์เจ้าของ F#ย่านมันหลุEดปากเว้า บักบ้าสิด่วD#mนลาก่อนล่ะเด้อจักC#mหน่อยย่านคำเว้าว่F#าฮักคืนมาฆ่าD#mให้เป็นบ้าแฮงกว่าเก่า

G#m | G#m |G#m | G#m |

E | F# |D#m | G#m |
E | F# |D#m | G#m |

คนG#mมันเป็นบ้า กะย้อนว่าฮักF#เจ้าหลายบัดยามสิตาD#mยกะถิ่มให้ตายอยู่ผู้เดีG#mยวเจ็Eบจนเป็นป่วง แต่เจ้าบ่ห่วF#งจักหน่อยหาบ่เห็นจ้อD#mยเนาะคำว่าคนฮักกัG#m

ฮอดมื้อนี้Eสิต่าวคืน ถลาอ่วF#ยมาหาเห็นบ่ผีบ้D#mามันบ่มีใจดอกG#m F#นางจิC#mตกะล่องลอยไปหล่อย G#mๆ สมคนบ้าปล่อยมันไปF#หล่า บ่อยากหวนคืนมD#mจำอีหยัG#mง โอ..

* | ** |

G#m | F# |E F# | G#m |
G#m | F# |E F# | G#m |G#m |



คอร์ดเพลง บ้าฮัก ปรีชา ปัดภัย

เนื้อเพลง บ้าฮัก (เด๋อนางเด้อ ภาค2) ปรีชา ปัดภัยอันนี้ล่ะคือเสียงผู้ใจหม่นหมอง ได้ออกมายืนฮ้องลำกลอนเศร้า อย่าหัวขวัญเด้อแม่ คั่นฟ้อนแต่ท่าเก่า ให้ฝืนหย้องแม่นชุดนักร้องสิขาดหมุ่น หือ อย่าซาผู้อกหัก ที่ถืกถิ่มจนเสียหลัก กลายเป็นคนบ่เต็มบาท กะป่วงมาหลายปีผ่าน สติยังบ่คืนร่าง จักว่าไปหม่นลี้อยู่แจใด๋ ฝืนยืนจอบส่อง แนมจ้องละไปทั่วทีปทั่วแดน สายตาเลยพาดแหล่นไปต้อง มองเห็นหน้าพะนางน้องหนึ่ง ผู้ยืนจั้งล่ะอยู่ห่างๆเผิ่นส่างมาคุ้นใจหลาย จนพอเจ้าหยับเข้ามาไกล้ แล้วดึงอ้ายมากอดไว้ ได้ยินเสียงฮ้องไห้ก้องรำพันอยู่ข้างหู นี่ผู้สาวเก่าของเจ้ายังจำได้บ่ ลืมบ่เป็นดอกคำนาง คำนางเจ้าผู้แก้มป่ายหล่าย ว่าไผเคยป๋าบ่าวพี่ชายไปบ่ลา แต่ซ้ำบ่หนำยังปล่อยเฮาเป็นบ้า เจ้ากะบ่หัวซา ล่ะคันสิไห้กะเปลืองน้ำตาสื่อๆ กะเลยต้องฝืนลำฟ้อน เฮ็ดเป็นบ่ฮู้สึกหยัง ยิ้มเป๋อ ยิ้มเป้ย คือเย้ยทุกข์เจ้าของ ย่านมันหลุดปากเว้า บักบ้าสิด่วนลาก่อน ล่ะเด้อจักหน่อยย่านคำเว้าว่าฮักคืนมาฆ่า ให้เป็นบ้าแฮงกว่าเก่า คนมันเป็นบ้า กะย้อนว่าฮักเจ้าหลาย บัดยามสิตายกะถิ่มให้ตายอยู่ผู้เดียว เจ็บจนเป็นป่วง แต่เจ้าบ่ห่วงจักหน่อย หาบ่เห็นจ้อยเนาะคำว่าคนฮักกัน ฮอดมื้อนี้สิต่าวคืน ถลาอ่วยมาหา เห็นบ่ผีบ้ามันบ่มีใจดอกนาง จิตกะล่องลอยไปหล่อยๆสมคนบ้า ปล่อยมันไปหล่า บ่อยากหวนคืนมา จำอีหยัง โอ