บันทึกชีวิตในสมุดสีดำ
เผยแพร่เมื่อ: โดย: 60ss
นาฬิกCาชีวิGต..ค่อย ๆAm เดินไป Gล่องลอFยตามสายEmลมไกว ล่องไปF ที่แล้ว ที่เล่Gาผ่านมCาทั้งลมเย็Gนสบาย แล้วก็ผ่านไAmปทีั้งลมมรสุGมดั่งไฟFแผดเผาหัวใจEmร้อนรุ่มบางทีFก็กลุ้มจนเกินGฝืนใจ
ตั้งแต่เด็กน้อCยที่ฉันสงสัยGว่าสิ่งใAmดที่คนรอบข้าGงได้ชี้ทางว่าทิFศทางใดที่ฉันEmควรไป และสิ่งFใดกันทีฉันGควรทำ
ก็แค่หกล้Cม มีแผลนิดเดียGวนั่นเป็นสิ่งเดีAmยวที่ทำให้ฉันEmเจ็บปวดมีเพียFงสิ่งเดียว มันสุEmดร้าวรวดในควาFมเจ็บปวดเพียงแผลGนิดเดียว
ผ่านความเจ็บนั้Cน ทำฉันให้สู้Gให้ฉันยืนอยู่Amบนความเข็มแข็Emงแต่ฉัFนยิ้มได้ แม้ยามEmหมดแรงให้ฉัFนแสดง..ความรัGก ความงาม
พอผ่านวัยเยาCว์ ก้าวสู่วัยG/Bหนึ่งฉันผู้ซึ่Amงรับรู้ถึงความEmจริงมีคนFรอบข้างคอยชี้Emทางวิ่งควาFมที่จริงคือหวังดีGเสมอ
เจอคนใจร้าCย แค่หนีให้ไกEmลเจอคนดีAm ใจก็จงน้อมรัEmบเจอคFนที่รัก ทั้งคEmนที่ชัง ก็จงFรับฟัง แยกแยGะให้ดีเพราะเจ้าต้องพCบผู้คนมากมาGยแม้รักปางตาAmย ก็ยังมีหายEmหนีก็จงFเข้มแข็ง แล้วฟังEmให้ดี คำFแม่นี้บอกตอนGวัยเยาว์
เมื่อเวลCาชีวิตGยังหมุนไปยังก้าวสู่วัAmยที่ฉันมีครอบEmครัวผู้คFนรอบกายเลือนลางEmสลัวทุกอย่าFงรอบตัวก็ค่อยGช้าลงจะมีเพียงลCมที่คอยพัดพG/BาขอลมนำพาAmความคิดถึงส่งถึงเEmพื่อนฉันให้ลมFความรักส่งถึงEmคนรอบข้างที่เคFยร่วมทางเคียงข้างGกันมา
ในเวลานี้Cที่ฉันหวาดกลัG/BวมีเพียงครอบครัAmวจะเป็นอย่างไEmรหากมีFลูกสาว จะชี้EmทางใดหาDmกมีลูกชาย ทางใดGให้ลูกถึงแม้สุดท้าCยเจ้าต้องเลือกไG/Bปเหมือนพ่อใAmนช่วงวัยเดียวEmกันหากเจ้Fาเหนื่อยล้ากับคืนวัEmนที่ผ่านพ่อยืFนตระหง่านเด่นชัดGในใจ
| * |
| C G/B | Am Em || F Em | F G | G |
| ** | *** |
ฟันฝ่าชีวิCตจนสู่วัยG/Bชราเรื่องที่ผ่านAmมาเพียงแผลนิดเดีEmยวและใFนวันนี้ฉันยืEmนโดเดี่ยวเหมือนคนFเอาเคียวกรีดลงGกลางใจ
มองไปทางใดCก็ไร้ผู้คGนทุกแห่ง ทุกหAmน ค่อย ๆ เงียบลEmงจากลFมที่พัดค่อย ๆEm นิ่งลงไม่นาFนก็คงต้องลาGโลกไป
ถ้าหากตัวฉัCนย้อนเวลากลับไปGจะเหลือทิ้งไว้Amแต่เพียงความรัEmกจะเก็บไว้FทุกความEmทรงจำจะออกFไปทำอย่างที่ใจต้Gองการ
หากที่แห่งใดCที่ฉันอยากไปGฉันน่าจะไAmปให้สุดแดนดิEmนเพราะในFตอนนี้ที่ใEmจถวิลขอเพียFงได้ยินเสียงลGมที่นั่น
ยังไม่อยากตาCยแบบไร้ความหมาGยไม่อยากจากไAmปทั้งที่ใจยังโหยหEmาตะวัFนสิ้นแสง ฉันคงEmต้องลาอย่าFงไม่เสียน้ำตาสักเพียงGนิดเดียว
การเดินทาCงทุกช่วงชีวิGตจะคิดเพียงแAmค่ไปให้ถึงEmแค่นั้นจนบางFครั้งเผลอลืEmมคนึงคFนที่ซึ่งอยู่เคียงGข้างกาย
เพราะว่ามีความรัCก ย่อมดีกว่าชัGงมีความหวัAmง ย่อมดีกว่าไร้Emมีความรู้Fสึก ย่อมดีEmกว่าไม่เพราFะถ้าจากไปก็ไร้gตัวตนตลอดCการ
เนื้อเพลง บันทึกชีวิตในสมุดสีดำ Phumin (ภูมิมินท์ บึงชารี)นาฬิกาชีวิตค่อยๆเดินไป ล่องลอยตามสายลมไกว ล่องไป ที่แล้ว ที่เล่า ผ่านมาทั้งลมเย็นสบาย แล้วก็ผ่านไปทีั้งลมมรสุม ดั่งไฟแผดเผาหัวใจร้อนรุ่ม บางทีก็กลุ้มจนเกินฝืนใจ ตั้งแต่เด็กน้อยที่ฉันสงสัย ว่าสิ่งใดที่คนรอบข้างได้ชี้ทาง ว่าทิศทางใดที่ฉันควรไป และสิ่งใดกันทีฉันควรทำ ก็แค่หกล้ม มีแผลนิดเดียว นั่นเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ฉันเจ็บปวด มีเพียงสิ่งเดียว มันสุดร้าวรวด ในความเจ็บปวดเพียงแผลนิดเดียว ผ่านความเจ็บนั้น ทำฉันให้สู้ ให้ฉันยืนอยู่บนความเข็มแข็ง แต่ฉันยิ้มได้ แม้ยามหมดแรง ให้ฉันแสดงความรัก ความงาม พอผ่านวัยเยาว์ ก้าวสู่วัยหนึ่ง ฉันผู้ซึ่งรับรู้ถึงความจริง มีคนรอบข้างคอยชี้ทางวิ่ง ความที่จริงคือหวังดีเสมอ เจอคนใจร้าย แค่หนีให้ไกล เจอคนดี ใจก็จงน้อมรับ เจอคนที่รัก ทั้งคนที่ชัง ก็จงรับฟัง แยกแยะให้ดี เพราะเจ้าต้องพบผู้คนมากมาย แม้รักปางตาย ก็ยังมีหายหนี ก็จงเข้มแข็ง แล้วฟังให้ดี คำแม่นี้บอกตอนวัยเยาว์ เมื่อเวลาชีวิตยังหมุนไป ยังก้าวสู่วัยที่ฉันมีครอบครัว ผู้คนรอบกายเลือนลางสลัว ทุกอย่างรอบตัวก็ค่อยช้าลง จะมีเพียงลมที่คอยพัดพา ขอลมนำพาความคิดถึงส่งถึงเพื่อนฉัน ให้ลมความรักส่งถึงคนรอบข้าง ที่เคยร่วมทางเคียงข้างกันมา ในเวลานี้ที่ฉันหวาดกลัว มีเพียงครอบครัวจะเป็นอย่างไร หากมีลูกสาว จะชี้ทางใด หากมีลูกชาย ทางใดให้ลูก ถึงแม้สุดท้ายเจ้าต้องเลือกไป เหมือนพ่อในช่วงวัยเดียวกัน หากเจ้าเหนื่อยล้ากับคืนวันที่ผ่าน พ่อยืนตระหง่านเด่นชัดในใจ ฟันฝ่าชีวิตจนสู่วัยชรา เรื่องที่ผ่านมาเพียงแผลนิดเดียว และในวันนี้ฉันยืนโดเดี่ยว เหมือนคนเอาเคียวกรีดลงกลางใจ มองไปทางใดก็ไร้ผู้คน ทุกแห่ง ทุกหน ค่อยๆเงียบลง จากลมที่พัดค่อยๆนิ่งลง ไม่นานก็คงต้องลาโลกไป ถ้าหากตัวฉันย้อนเวลากลับไป จะเหลือทิ้งไว้แต่เพียงความรัก จะเก็บไว้ทุกความทรงจำ จะออกไปทำอย่างที่ใจต้องการ หากที่แห่งใดที่ฉันอยากไป ฉันน่าจะไปให้สุดแดนดิน เพราะในตอนนี้ที่ใจถวิล ขอเพียงได้ยินเสียงลมที่นั่น ยังไม่อยากตายแบบไร้ความหมาย ไม่อยากจากไปทั้งที่ใจยังโหยหา ตะวันสิ้นแสง ฉันคงต้องลา อย่างไม่เสียน้ำตาสักเพียงนิดเดียว การเดินทางทุกช่วงชีวิต จะคิดเพียงแค่ไปให้ถึงแค่นั้น จนบางครั้งเผลอลืมคนึง คนที่ซึ่งอยู่เคียงข้างกาย เพราะว่ามีความรัก ย่อมดีกว่าชัง มีความหวัง ย่อมดีกว่าไร้ มีความรู้สึก ย่อมดีกว่าไม่ เพราะถ้าจากไปก็ไร้ตัวตนตลอดการ