คนป่า
เผยแพร่เมื่อ: โดย: 60ss
| Am | Am |
| Am | Am |
ลAmมพัดทุ่งหญ้าไหCวเอนเมGฆนำลมห่มฟ้AmาดวAmงตะวันแหวกม่าCนเมฆมาป่GาสนปลิวไสวAm..
ข้าล้Fมตัวลงบนพื้Amนดินกว้างใหญ่กอGงไฟคือผ้าห่Amมครั้Cงหนึ่งนั้นข้าคืGอสายลมข้าคือคนเสรีAm..
เผื่Amอลำนำโคลงนั้นCพGาย้อนคืนวันเก่Amาย้ำAmน้ำคำเถื่อนทำCลำเนาในวัGนที่เรายังไม่เดียAmงสา..
จนวัFนที่ท่านอ่านถ้อAmย..แถลงแสดGงเจตจำนงค์Amท่านมาเรCาจึงรู้ในเจGตนาความคิดท่านเรานั้นต่างAmกัน..
| Am | C || G | Am |
| Am | C || G | G |
ตัวท่AmานทำงานหาเงิCนส่วนเรGาทำงานหากิAmนเรAmาไม่สะสมเกินCเรากินท่าGนว่าเราเกียจคร้าAmน..
ชีFวิตเราไม่มีตาราAmงเวลานGาฬิกาเราคือจัAmกรวาลส่วนเวCลาท่านเป็นเงิGนเป็นงานลูกหลานท่านจึงเหน็Amดเหนื่อย..
และกระโจAmมของเราก็คือCบ้านเปลี่ยนตาGมฤดูกาลเคลื่อนไหAmวมี แสAmงแดด สายลม ผ่านCร่างไปเด็ก ๆG เราสุขภาพดีAm
แต่บ้าFนเรือนท่านสร้างโตAmใหญ่หาGยใจในอาAmกาศตายเครื่Cองจักรกลสร้างสาGยลมร้ายท่านจึGงไม่วายต้องเจ็Amบป่วย
| Am | C || G | Am |
| Am | C || G | G |
ท่านตาAmยแล้วไปสวรCรค์เราตาGยเราอยู่ในนี้Amอยู่ใAmนผืนดิน ในเถ้CาธุลีในGวงปีเปลือกไม้Am..
อยู่ใFนประกายของใบAmสนในGสายลมผ่านหุบAmเขาความตาCยท่านยิ่งใหญ่และโศGกเศร้าความตายของเราเป็นธรAmรมดา..
ท่านพิFพาทกันเพราะควาAmมรู้ต่Gอสู้กันด้วยอัAmกษรเราพิCพาทกัน เราไม่Gซับซ้อนตื่นนอนมาเราก็ลืAmม..
ความรู้Fท่านยากและมีมากAmมายความรู้Gเราง่ายและมีAmน้อยผู้เฒ่Cาของเราความรู้Gยังด้อยกว่าเด็กน้อยของท่านอีกใช่ไหAmม..
ดังนั้Fนถ้อยคำที่ท่าAmนเอ่ยถามเรGาจึงมิอาAmจเข้าใจแผ่นดิCนผืนฟ้า ราคGาเท่าใดไม่เคยเข้าใจได้เลAmย..
ก็ผืFนฟ้ากว้างลำธารAmใสใคGรเล่าเป็นเจ้าขอAmงสายลCมพัดไกวผู้ใดGครอบครองท่านจับจองได้โดยสิ่งใAmด..
ผืFนดินกลัวท่านกระAmหายจึงได้มอGบสายน้ำลำธารใAmสผืCนดินยังมอบความอGบอุ่นให้ท่านยังต้องการสิ่งใAmดกันอีก..
| Am | C || G | Am |
| Am | C || G | G |
| F | Am || G | Am |
| C | G || G | G |
เรFาเป็นแค่เพียAmงคนป่าที่ท่านว่Gาพวกเราล้าหลัAmงไม่มีCโรงเรียน ไม่มีGโรงธรรมไม่มีที่ท่องจำหรือAmพร่ำสอน..
ด้วยบทเรียFนของเราไม่มีAmตัวอักษรควาGมรู้เราไม่มีAmชื่อเรียกขานเรCาเรียนรู้ในฤGดูกาลเราเรียนรู้ตามป่Amาดงไพร..
กับเสียFงใบไม้กระทAmบหยาดฝนเสียGงต้นกล้างอAmกโผล่ดินเสียCงตีปีกแมลGงโบยบินเสียงสายธารที่ริAmนหลั่งไพร..
เราจึงไม่Amต้องการแสงไฟCจากท่านเพราะเรามีGดวงจันทร์ส่องแสAmงเราไม่Amต้องการปืนไฟCร้ายแรงยิงควาGยคราวหมื่นคราวล้าAmน..
เพราะเราจะฆ่Fาพวกควายก็เพื่Amอประทังแต่ท่าGนฆ่ามันเพื่อราAmคาคนฆ่Cาไม่กิน คนกิGนไม่ฆ่าสัตว์ป่าจะเหลืออะไรAm..
ควาFมเชื่อเราที่สืAmบมาดินน้ำGลมฟ้า สัตว์ทั้งผAmองดอกไม้Cเหลืองแดง แมลGงร่ำร้องล้วนเป็นพี่น้องของเรAmา..
แต่ท่าFนไถดินดัดต้Amนไม้ย้าGยลำน้ำถากป่าเขAmาขCนย้ายดิน ระเบิGดภูเขาเผาเป็นเถ้าถ่าAmน..
จนข้านึFกถึงคำผู้เฒ่Amาเล่าขานในGนิทานที่ข้าเคAmยได้ยินถ้าสิ่Cงอันใดเกิดขึ้Gนกับผืนดินสิ่งนั้นย่อมเกิดกับเรAmา..สิ่Cงอันใดเกิดขึ้Gนกับผืนดินสิ่งนั้นย่อมเกิดกับเรAmา..
| Am | C || G | Am |
| Am | C || G | G |
ความจริAmงสิ่งที่ท่านเพียรหCาเราก็มีGกันมาแต่กาAmลก่อนเรามีค่ำคืนให้Cหลับนอนแดดร้อGนให้ดอกไม้บาAmน
มีFดวงดาวพราAmวกระจ่างนำทาGงให้ฉันและเธAmอมีสิ่Cงนึงเพื่อสิ่งหนึ่Gงเสมอไม่มีสิ่งใดที่ไร้เหตุผAmล
มีสิ่Cงนึงเพื่อสิ่งหนึ่Gงเสมอไม่มีสิ่งใดที่Amไร้เหตุผAmลมีสิ่Cงนึงเพื่อสิ่งหนึ่Gงเสมอ
ลAmมพัดทุ่งหญ้าไหCวเอนเมGฆนำลมห่มฟ้Amาดวงตะวันแหวกม่าCนเมฆมาป่GาสนปลิวไสAmว..
ข้าล้Fมตัวลงบนพื้Amนดินกว้างใหญ่กอGงไฟคือผ้าห่Amมครั้Cงหนึ่งนั้นข้าคืGอสายลมข้าคือคนเสรีAm..
ครั้Cงหนึ่งนั้นข้าคืGอสายลมข้าคือคนเสรีAmครั้Cงหนึ่งนั้นข้าคืGอสายลมข้าเคยเป็นคนเสรีAm..
| Am |
เนื้อเพลง คนป่า Boy Imagine (บอย อิมเมจิ้น)ลมพัดทุ่งหญ้าไหวเอน เมฆนำลมห่มฟ้า ดวงตะวันแหวกม่านเมฆมา ป่าสนปลิวไสว ข้าล้มตัวลงบนพื้นดินกว้างใหญ่ กองไฟคือผ้าห่ม ครั้งหนึ่งนั้นข้าคือสายลม ข้าคือคนเสรี เผื่อลำนำโคลงนั้น พาย้อนคืนวันเก่า ย้ำน้ำคำเถื่อนทำลำเนา ในวันที่เรายังไม่เดียงสา จนวันที่ท่านอ่านถ้อย แถลงแสดงเจตจำนงค์ท่านมา เราจึงรู้ในเจตนา ความคิดท่านเรานั้นต่างกัน ตัวท่านทำงานหาเงิน ส่วนเราทำงานหากิน เราไม่สะสมเกินเรากิน ท่านว่าเราเกียจคร้าน ชีวิตเราไม่มีตารางเวลา นาฬิกาเราคือจักรวาล ส่วนเวลาท่านเป็นเงินเป็นงาน ลูกหลานท่านจึงเหน็ดเหนื่อย และกระโจมของเราก็คือบ้าน เปลี่ยนตามฤดูกาลเคลื่อนไหว มี แสงแดด สายลม ผ่านร่างไป เด็กๆเราสุขภาพดี แต่บ้านเรือนท่านสร้างโตใหญ่ หายใจในอากาศตาย เครื่องจักรกลสร้างสายลมร้าย ท่านจึงไม่วายต้องเจ็บป่วย ท่านตายแล้วไปสวรรค์ เราตายเราอยู่ในนี้ อยู่ในผืนดิน ในเถ้าธุลี ในวงปีเปลือกไม้ อยู่ในประกายของใบสน ในสายลมผ่านหุบเขา ความตายท่านยิ่งใหญ่และโศกเศร้า ความตายของเราเป็นธรรมดา ท่านพิพาทกันเพราะความรู้ ต่อสู้กันด้วยอักษร เราพิพาทกัน เราไม่ซับซ้อน ตื่นนอนมาเราก็ลืม ความรู้ท่านยากและมีมากมาย ความรู้เราง่ายและมีน้อย ผู้เฒ่าของเราความรู้ยังด้อย กว่าเด็กน้อยของท่านอีกใช่ไหม ดังนั้นถ้อยคำที่ท่านเอ่ยถาม เราจึงมิอาจเข้าใจ แผ่นดินผืนฟ้า ราคาเท่าใด ไม่เคยเข้าใจได้เลย ก็ผืนฟ้ากว้างลำธารใส ใครเล่าเป็นเจ้าของ สายลมพัดไกวผู้ใดครอบครอง ท่านจับจองได้โดยสิ่งใด ผืนดินกลัวท่านกระหาย จึงได้มอบสายน้ำลำธารใส ผืนดินยังมอบความอบอุ่นให้ ท่านยังต้องการสิ่งใดกันอีก เราเป็นแค่เพียงคนป่า ที่ท่านว่าพวกเราล้าหลัง ไม่มีโรงเรียน ไม่มีโรงธรรม ไม่มีที่ท่องจำหรือพร่ำสอน ด้วยบทเรียนของเราไม่มีตัวอักษร ความรู้เราไม่มีชื่อเรียกขาน เราเรียนรู้ในฤดูกาล เราเรียนรู้ตามป่าดงไพร กับเสียงใบไม้กระทบหยาดฝน เสียงต้นกล้างอกโผล่ดิน เสียงตีปีกแมลงโบยบิน เสียงสายธารที่รินหลั่งไพร เราจึงไม่ต้องการแสงไฟจากท่าน เพราะเรามีดวงจันทร์ส่องแสง เราไม่ต้องการปืนไฟร้ายแรง ยิงควายคราวหมื่นคราวล้าน เพราะเราจะฆ่าพวกควายก็เพื่อประทัง แต่ท่านฆ่ามันเพื่อราคา คนฆ่าไม่กิน คนกินไม่ฆ่า สัตว์ป่าจะเหลืออะไร ความเชื่อเราที่สืบมา ดินน้ำลมฟ้า สัตว์ทั้งผอง ดอกไม้เหลืองแดง แมลงร่ำร้อง ล้วนเป็นพี่น้องของเรา แต่ท่านไถดินดัดต้นไม้ ย้ายลำน้ำถากป่าเขา ขนย้ายดิน ระเบิดภูเขา เผาเป็นเถ้าถ่าน จนข้านึกถึงคำผู้เฒ่าเล่าขาน ในนิทานที่ข้าเคยได้ยิน ถ้าสิ่งอันใดเกิดขึ้นกับผืนดิน สิ่งนั้นย่อมเกิดกับเรา สิ่งอันใดเกิดขึ้นกับผืนดิน สิ่งนั้นย่อมเกิดกับเรา ความจริงสิ่งที่ท่านเพียรหา เราก็มีกันมาแต่กาลก่อน เรามีค่ำคืนให้หลับนอน แดดร้อนให้ดอกไม้บาน มีดวงดาวพราวกระจ่าง นำทางให้ฉันและเธอ มีสิ่งนึงเพื่อสิ่งหนึ่งเสมอ ไม่มีสิ่งใดที่ไร้เหตุผล มีสิ่งนึงเพื่อสิ่งหนึ่งเสมอ ไม่มีสิ่งใดที่ไร้เหตุผล มีสิ่งนึงเพื่อสิ่งหนึ่งเสมอ ลมพัดทุ่งหญ้าไหวเอน เมฆนำลมห่มฟ้า ดวงตะวันแหวกม่านเมฆมา ป่าสนปลิวไสว ข้าล้มตัวลงบนพื้นดินกว้างใหญ่ กองไฟคือผ้าห่ม ครั้งหนึ่งนั้นข้าคือสายลม ข้าคือคนเสรี ครั้งหนึ่งนั้นข้าคือสายลม ข้าคือคนเสรี ครั้งหนึ่งนั้นข้าคือสายลม ข้าเคยเป็นคนเสรี